Ben, Biraz Sen, Biraz da Bizim

Merhabalar,

Bir aralık ayında tanıştım kadın yazılımcı oluşumuyla. Önce mail grubuna katıldım, sonra internet sayfasındaki paylaşımları takip etmeye ve düşüncelerimiz kısmındaki yazıları okuyarak kendimi motive etmeye başladım. Hatta bu cümleleri yazarken de kendimi motive etmeye çabaladığım anlarımdayım. Kendim üzerinden örnekler vererek başlayacağım yazıma, çünkü biliyorum aslında ben, biraz sen, biraz da bizim… 3 sene önce bilgisayar mühendisliğini kazandım ve yazılım dünyasına atılma maceram başlamış oldu. Hayatım boyunca yapım gereği en iyisini yapmaya çabalayıp, sınırlarımı zorlamaya ve pes edecek gibi olsam da hep düşüşlere karşı engellemeye çabaladım. Yani benim için artık bittim diyebileceğim bir durum oluşturmamaya ve duruma göre hareket etmeye çalıştım. Evet, bilgisayar mühendisliği hayalimdeki meslek değildi. Hatta kadınların bilgisayar mühendisi olamayacağına inanılan bir arkadaş ortamındaydım. Gerek bölümümdeki hocalarımın motive edici konuşmaları ve yazılım üzerine verdiği bakış açıları, gerek alanında gayet başarılı kadın yazılımcı adaylarının varlığı, aslında hayalimde olmayan bu mesleğe her geçen gün daha da ısınmama ve ilgi duymama katkı sağladı. Henüz, tam olarak yoğunlaştığım bir alan olmasa da, bu yazımda, benim gibi henüz okumakta olan yazılımcı arkadaşlarıma kendi duygu dünyamda yaşadığım mücadeleler ve kendimce bulduğum çözüm yöntemlerinden naçizane bahsetmek istedim.

Etrafımda bilgisayar ve programlama ile çok ilgili ve hayalindeki meslek bilgisayar mühendisliği olan kişilerle karşılaştığımda kendimi özgüvensiz hissettiğim birçok zamanım oldu. Kendi düşünce dünyamda böyle zamanlarda içinden çıkılamayacak haldeki düşüncelerle mücadele ettim. Ama anladım ki bir hedef uğruna sonuçlar almak istiyorsam, harekete geçmeliydim. İlk önce işe kendime karşı dürüst olup, yapmak istediklerim, yaptıklarım ve yapmadıklarım ile yüzleşmekle başladım. Yapmadıklarım arasında bilgi birikimine güvendiğim hocalarım, arkadaşlarım ve yazılım sektöründe çalışan kişilere karşı soru sormak ilk sırada geliyordu. Bu yüzden kendimi yazılım üzerine etkinliklere katılmaya ve yazılım ile ilgilenen insanların hayatları ve deneyimleri ile ilgili yazıları okuyarak teşvik etmeye çalışmaktayım. Özellikle buradaki paylaşımlarda, yazılım adına katılmış olduğum birçok etkinlikte tanışma fırsatı bulduğum ve gözlemlediğim yazılımcılar, bu konuda bana çok yardımcı oldu. Bu adımın ardından, yazılım üzerine zorlandığım konu ve ödevler ile ilgili ilk önce yapmam gerekenleri bir kâğıda yazmaya ve elimdeki zamana göre yapmam gerekenleri planlamaya başladım. Yapmam gerekenleri planlarken yapacaklarımım yalın olmasına ve asıl hedef doğrultusunda olmasına dikkat ederek küçük notlar aldım. Yaptığım plana uyamayacak gibi olduğum zamanlarda ise kendime “Gerçekten ayıracak bir saatim bile yok mu? ”sorusunu yöneltiyorum. Bu durumun, kendime karşı dürüst olup, içimdeki özgüven kırıntısının büyümesinde bana yardımcı olduğuna inanıyorum.

Sen, benim gibi düşünce dünyasında bazen kendini güvensiz hisseden yazılım dünyasındaki arkadaşım; yalnız değilsin. Değiliz. Öyle ya da böyle, benim gibi, senin gibi, bizim gibi düşünen ve hissedenler oldu. Olacak da. Karşımıza çıkan problemlerle mücadele edip, çözümler ürettikçe içimizdeki özgüven kırıntıları büyüyecek. Ben de, senin gibi hissettim ve kendimce bu tarz çözümler buldum. İçindeki mücadeleci sesi duyamadığın ve kendine söz dinletemediğin zamanlarda kalıcılığı olsun ve sana fikir versin diye yazdım bu yazımı. Bu yolda yalnız olmadığını, pes etmeyen, kendine inananların olduğunu bil. Ve şu an mutlu olan yazılımcıları görüp güçlen. Gece 2, projendeki hatayı bulamadın ve gerildin mi? Önce derin bir nefes al, sonra biraz destek, ardından göreceksin ki gökkuşağına gülen yüzler çizen bizler olacağız! 🙂